De rol van jouw innerlijk kind op de werkvloer

Naast het spelende kind in ons, dragen we ook een innerlijk kind met ons mee wat door ervaringen beschadigd is en een grote rol speelt in hoe we reageren op situaties.

Het innerlijk kind kan worden gezien als een herinnering die 'bevroren in de tijd' is. Een ervaring die destijds niet verwerkt kon worden en daardoor in het lichaam is opgeslagen, wachtend op een moment waarop verwerking wél mogelijk is. Wanneer een situatie in het heden raakt aan zo’n oude herinnering, wordt dit innerlijk kind als het ware wakker. Op dat moment reageer je niet meer als je volwassen zelf, maar als het kind dat zich destijds onveilig voelde. Je reactie is vergelijkbaar met hoe je destijds omging met de situatie.

Met name in beroepen waarin je zorg draagt voor kinderen, kunnen veel herinneringen uit je eigen jeugd naar boven komen. Zowel warme en mooie herinneringen als momenten waarop je je eenzaam of onbegrepen voelde. Vanuit een onbewuste behoefte om het kind waarvoor je zorgt dit te besparen, kan je eigen innerlijk kind opspelen. Wanneer een kind verdrietig is, ervaar je mogelijk boosheid, verdriet of machteloosheid. Je voelt dat je het kind hier niet mee helpt, maar je weet ook niet goed hoe het anders kan. Pas wanneer je bewust eigenaarschap neemt over je eigen innerlijke kind, kun je met een volwassen blik kijken naar de daadwerkelijke behoefte van het kind buiten jou.

Ervaring van een pedagogisch medewerker

"Toen Maaike bij ons op de groep kwam, zocht ze al snel houvast bij mij. Ik werd haar veilige haven. Vanaf het begin was er een sterke klik: ik begreep haar en ze voelde zich veilig bij mij. We waren onafscheidelijk. Mijn collega’s waarschuwden me dat dit niet goed was voor Maaike, maar ik begreep hun zorgen niet. Totdat Maaike werd overgeplaatst naar een andere groep en in tranen uitbarstte. Dat was het moment waarop ik besefte: waar was ik mee bezig? Ik had Maaike niet begeleid in haar zelfstandigheid.

In gesprek met een coach realiseerde ik me dat ik mijn eigen onveiligheid uit het verleden op Maaike had geprojecteerd. Haar behoefte aan nabijheid op haar eerste dag had iets in mij geraakt. Een oud gevoel van onveiligheid uit mijn thuissituatie. Wat ik destijds verlangde, een beschermende arm om me heen, bood ik nu onbewust aan Maaike. Maar zij had alleen begeleiding nodig om te wennen aan een nieuwe omgeving, los van haar moeder. Ik zie nu pas in hoe mijn eigen oude pijn mijn handelen heeft beïnvloed.”