Een prachtig verhaal over ontwikkelen en hoeveel moeite het kost om naar de pijn te gaan.
"Ga er woorden aan geven, je bent zo creatief, je kan het" de woorden van mijn juf, nadat ik haar heb gebeld omdat ik niet kan stoppen met huilen.
Er welt iets in me op dat zegt "maar je wilt toch zeker niet laten zien hoe het echt is? Je gaat er toch niet over schrijven?"
En dat is een patroon wat ik al vanaf dat ik een heel klein meisje was, bij me draag.
Vooral niet laten zien hoe ik me echt voel.
De naakte waarheid is echter helemaal niet zo leuk, lief, geweldig en gezellig als ik altijd naar de buitenwereld toe laat zien.
Als ik er een beeld van zou moeten vormen, dan staat er een grote put op de bodem van mijn ziel.
In die put heb ik een heleboel emoties uit verschillende situaties in mijn leven verzameld.
Er zit een deksel op de put.
Voor die put zit een wolf die continu zijn tanden laat zien, wanneer ik hem benader.
Voorheen zat hij op de put.
Hij wil dat ik de put dicht laat....en eigenlijk zou ik dat ook liever doen.
Hoe lekker zou het zijn als ik net kon doen of die wolf er niet is en die put ook niet en ik gewoon (alsof er niets aan de hand is) mijn leven zou kunnen leven.
In plaats daarvan heb ik de wolf iets lekker toe geworpen zodat hij afgeleid was en heb ik de putdeksel een heel klein stukje opgelicht.
Ik sta in een ruimte en we doen een oefening waarbij ik moet voelen wat er in mijn lijf gebeurt.
Het eerste moment dat ik verdriet voel schiet ik, zoals ik altijd doe, in de vecht of vluchtmodus.
De vechtmodus roept heel hard "ik wil dit niet, hoofd omhoog, kaak en keel op slot en slikken...net zolang tot de tranen weer weg zakken, dat doen ze namelijk altijd (ook als ze wel mogen stromen).
De vluchtmodus zegt "okee, dit vind ik niet fijn, wat kan ik nu doen om dit niet te voelen? Beetje facebooken, candy crushen, ik zou een wijntje kunnen nemen, of zal ik toch maar weer gaan roken? waar is hier de nooduitgang? Shit geen chocola of chips in huis...oh ik heb ook nog wel iets rustgevends liggen van de dokter".
Beetje jammer dat ik alle voorgaande afleiding op dit moment niet bij de hand heb, dus het wordt optie 1...slikken, heel hard en heel veel.
Gelukt! Pfffff ik ben de dans ontsprongen.
Deksel dicht, wolf blij, ik blij.....en door.
Misschien had ik dat beter niet kunnen doen, achteraf bezien....dat "en door".
Mijn lichaam heeft sinds een tijdje de regie over mij en zegt "dat gaan we dus even niet meer doen, kwam je daar voorheen nog mee weg, nu niet meer meissie".
Waarop ik stiekem m'n neus ophaal en denk "ha, voorlopig is het gevoel weer even weg, nu jij weer".
Waarom heb ik toch die drive om mijn lichaam te slim af te zijn?
Dat "apparaat" dat ademt en mijn hart laat kloppen, zonder dat ik er ook maar iets voor hoef te doen?!
Dat zo verschrikkelijk ingenieus in elkaar zit!
Waarschijnlijk omdat ik super graag de touwtjes in handen houd en ik de illusie nog steeds koester dat ik dat ook werkelijk kan.
Ik krijg letterlijk de deksel op mijn neus en ik kan je vertellen, dat doet au.
Het volgende moment dat ik me niet snel genoeg bedacht ben op het verdriet dat omhoog komt, er dus niets meer te slikken of te vluchten valt, shit te laat, komt het...
Als een vloedgolf overspoeld het me, ik raak finaal in paniek, ik kan geen ademhalen onder water.
Godzijdank trekt de golf zich ook weer terug...en ben ik er nog steeds.
Mijn hart bonst als een gek en mijn lichaam shaked aan alle kanten, maar het is voorbij, ik heb het doorstaan, ik ben veilig.
En gek genoeg best een beetje trots.
Ik verdien niet alle credits in dit verhaal.
Om mij heen heeft zich namelijk een groep mensen verzameld die een situatie creëren waardoor ik me veilig genoeg voel om de golf te laten komen, ik hoef het niet alleen te doen.
Zij hebben mij de kans gegeven om te ervaren dat ik dit kan, dat ik niet langer meer hoef te vechten of te vluchten.
Misschien moet ik maar vriendjes worden met de wolf.
En kan ik langzaam maar zeker opruimen wat ik niet meer nodig heb uit de put.
Dat idee geeft rust en zorgt dat mijn tranen drogen.
Naatjes verhalen